POËZIE OP DAG DRIE

Mijn tweekamerappartement

’t is te klein, mijn tweekamerappartement,
te benauwd voor ons allebei, laat staan
de rest van de wereld

In mij wacht een wereldwonder, een vrede waar
ik geen grip op heb, een hoop, vol van verlangen,
lees smachten, een noodroep misschien, maar dat
verandert niets aan ‘t benauwde gevoel, de zuurstof
die ik mis

Neem een teug, een volle teug, een diepe hap lucht
om de kamers te vullen, lucht en leegte, vervuilde
lucht, zuurstof en CO2, terugkerende stoffen

Weer op mijn buik op bed willen liggen, hoofd op arm,
oor in open ruimte onder elleboog, wegdromen met
spetter pieter pater en het volkslied van Groot Waterland,
alleen zorgeloos verstrijken, mij niet
bewust van de wereld